شعر درباره امام زمان عج

خال زیبای جمال دلربایت را بنازم بوی عطر جانفزای خاک پایت را بنازم

گرچه سرو ناز نازد بر قدو بالای نازش سرو نازم ناز کم کن نازهایت را بنازم

دردمندم از فراقت ای طبیب دردمندان هم غم درد فراق و هم دوایت را بنازم

پری رو

ای پری رو زچه رو روی نشانم ندهی مویی از طره گیسوی نشانم ندهی

دلم از هجر رخت سوخت خدا را زچه رو جلوه ای زان رخ دلجوی نشانم ندهی

شد کمان قامت من همچو خم ابرویت خمی از طاق دو ابروی نشانم ندهی

تشنه جرعه ای از جام وصالم ای دوست قطره ای زان می مینوی نشانم ندهی

مانده ام در ره پرپیچ و خم کوی وصال یک نشان از سر آن کوی نشانم ندهی

راه بسیار بود سوی تو ای دوست ولی زچه یک سوی بآن سوی نشانم ندهی

بنازم

خال زیبای جمال دلربایت را بنازم بوی عطر جانفزای خاک پایت را بنازم

گرچه سرو ناز نازد بر قدو بالای نازش سرو نازم ناز کم کن نازهایت را بنازم

دردمندم از فراقت ای طبیب دردمندان هم غم درد فراق و هم دوایت را بنازم

ای صفای هر مصفا مهدی زیبای زهرا(ص) از صفای قلب می گویم صفایت را بنازم

گر بلا بارد چو باران بر سرم در راه وصلت فاش می گویم حبیبا من بلایت را بنازم

من گدایم من گدایم بر در گدایان در تو عزت و جاه وجلال هر گدایت را بنازم

بهاری نبود

بی گل روی تو ای دوست بهاری نبود همه گلهای جهان بیش از خاری نبود

بلبل از دوری گل ناله افسرده زند که بدون گل من هیچ بهاری نبود

کی شود دیده من به رخ نیکوی تو باز که بغیر از تو مرا هیچ نگاری نبود

تیر مژگان بکمانخانه ابروی بنه که به از صید دلم هیچ شکاری نبود

جوهرخانه من اشک شفق رنگ منست غیر این اشک مرا نامه نگاری نبود

بسکه نالیده ام از هجر رخ زیبایت دیگر ای دوست مرا تاب و قراری نبود

بیا

ای طبیبا بسر بستر بیمار بیا بهر دلداری دلسوخته زار بیا

تو که دل را به نگاهی بربودی زکفم بپرستاری بیمار دل افکار بیا

آتش هجر تو سوزانده همه هستی من به تسلای دل و جان شرربار بیا

اشک هجر است که از دیده من می بارد بهر غمخواری این چشم گهر بار بیا

دل من خون شد و از دیده برون می ریزد به تماشای دل و دیده خون بار بیا

یوسف فاطمه (ع) بین منتظران منتظرند پرده بردار ز رخ بر سر بازار بیا

بیمار عشق

غیر از تو مرا دلبر و دلدار نباشد دل نیست هر آندل که ترا یار نباشد

شادم که غم هجر توگردیده نصیبم بهتر ز غم هجر تو غمخوار نباشد

از عشق تو می سوزم می سازم وگویم سوزندگی عشق تو در نار نباشد

از باده چشم تو دل افتاده به مستی این وجد وطرب در می خمار نباشد

بیمار بود هر که مریض تو نگردد بیمار غم عشق تو بیمار نباشد

گردیده گدایی تو سرمایه عمرم بهتر ز گدایی درت کار نباشد

ای آفتاب هستی ای شور عشق ومستی

بازآ بخوان کلامی زان معجز الهی

ای دیده ها به راهت ای قائم هدایت

تا کی کنم حکایت شرح غم جدائی

گر من تو را نبینم روئیدنم نباشد

بنما جمال خود را ای مظهر رهائی

تماشای ترا

کی شود بینم رخ ماه دل آرای ترا تا کشم بر دیدگان خاک کف پای تر

سر به بالین با امید دیدن رویت نهم تا مگر در خواب بینم روی زیبا ترا

گاهگاهی گر شوم بیدار اندر نیمه شب از خدا پیوسته بنمایم تمنای ترا

زخم ها دارم به دل از داغ هجران رخت کی شود شامل شوم لطف و تسلای ترا

از خدا خواهم فزون گرداند از لطف و کرم بر دل مسکین من مهرو و تولای ترا

با دلی سوزان براهت منتظر بنشسته ام تا خدا قسمت کند روزی تماشای ترا